कट्यार........

खुप दिवसांनी कवितेचा दुष्काळ संपला......

कट्यार........

भारलेली ती सकाळ ,

दवबिंदु शिंपीत होती ,

लाजुनी हसणे तुझे ते ,

त्यावरी कोटीच होती.

जाहलो मग मी समोर ,

मोह झाला स्पर्शण्याचा,

भिडली ही नजरेस नजर,

अन् कट्यार ती आरपार होती.

व्हावे मी जखमी कितींदा ,

जाहली ही आता सवय,

अडखळतो पुन्हा त्याच वळणी ,

जी तुझी पायवाट होती.

केला मी निर्धार पक्का ,

तोडुनी टाकावेत बांध ,

भावना गुंफावी शब्दात ,

जी अंतरी खोलात होती .

आला तो दिस अखेर सोन्याचा ,

तु माझ्या समोर होती ,

भावना एकवटल्या ओठी ,

अन् तीथेच दुःखाची नांदी होती .

नजर जाता अनामिकेवर ,

चमकली ती अंगठीच होती ,

तुटल्या भावना क्षणार्धात ,

ती माझी काळरात्र होती.

                                    कवि- :प्रसाद वाचकवडे

नविन कवीता ..... नाव आपणच सुचवावे ....

राजे..... पुन्हा तुम्ही यावे....

 

राजे तुमच्या जयंतीला,

आता दोन दोन तारखा ,

कट्टर शिवभक्त तरी ,

हो तुमच्या प्रेमाला पारखा .

 

तुमचे कर्तृत्व आठवण्यासाठी ,

केलेत दिन हे खास ,

कश्यास हवेत विशेष दिन

तुम्हास आठवण्यास.

मान झुकून हात ही वळतो ,

मुजरा करण्यास सारखा .

राजे तुमच्या जयंतीला.........

 

तुमच्या लेखी स्वराज्य ,

होते सर्व धर्म समभाव ,

सच्चे होते सगळे ,

कुणास न्हवती कसली हाव ,

क्षणोक्षणी वार इतके होतात ,

कसा निभावेल अंगरखा.

राजे तुमच्या जयंतीला.........

 

आता तुमच्या जयंतीला ,

दिखावा उधान आले खुप ,

पोवाडे , ढोल ताशे कमी ,

कानी डिजे चे संगीत कुरुप ,

स्वराज्य राक्षिण्या राहीले,

कमी तानाजी अन् जीवा सखा .

राजे तुमच्या जयंतीला.........

 

तुम्ही मिळवले स्वराज्य ,

तेव्हा आई बहीनी होत्या बिनघोर ,

राज्याच्या राज्यी सज्जन सगळे ,

कोणीच नसतील चोर ,

आज एकटे फिरण्या त्यांसव ,

लागतो पाठीराखा .

राजे तुमच्या जयंतीला.........

 

यावे राजे तुम्ही पुन्ह्यादा , 

सत्वशील स्वराज्य निर्मण्या ,

मनातील कटुता ही मिटवुन ,

प्रेम दिप अहोरात पेटण्या ,

असे जाहले तर  स्वराज्यी होईल

प्रत्येक मावळा हा धर्मराखा .

अन् राजे तुमच्या जयंतीला तेव्हा नसतील दोन दोन तारखा......

अन् राजे तुमच्या जयंतीला तेव्हा नसतील दोन दोन तारखा......

                                                                                  कवी :- प्रसाद वाचकवडे 

तु.......

नवी कविता ... तु

तु चाह माझी आहे , 

हे तु चांगलेच जाणते ,

व्यक्त होतो मी नयनांतुन ,

तु शब्द का ताणते .

मी शब्दाला पोरका ,

तु विश्वकोश सारा ,

नजरेच्या बोलीपेक्षा ,

तु शब्द प्रभावी मानते .

मज हेवा हे त्याचा ,

तुझ्या भाळी जो वसतो ,

त्या चंद्रकोरीलाही ,

तु तुझ्या सौंदर्यात विणते .

तु आल्यावर सामोरी ,

आणी काय होणार गहजब ,

बंद होणार होती ती,

पणतीही मिणमिणते.

हा खटाटोप सारा तुला,

प्रेम सांगण्यासाठीचा,

मी अबोलच होतो ,

प्रयत्न माझेही क्षिण ते.

कधी होणार गंधीत,

रंगीत ,आयुष्य माझे ,

सहवास हवा तुझा अण,

तु बाय बाय म्हणते .

                           कवी -: प्रसाद वाचकवडे .

शेवट......

शेवट......

 

मी आताशा या घडीला ,

पाप पुण्ये मोजतो आहे.

गेल्या जरी त्या हातातुन निसटुन,

लावतो संदर्भ आहे.

 

झाकले डोळे जरी मी ,

मी तसा जागाच आहे .

शोधतो शब्द रिक्त जागी,

ज्या जागा कोऱ्याच आहे.

 

भ्रांत मज नाही कशाची ,

इच्छा माझ्या शुन्य आहे .

करूणा विवश भाव नको मज,

साठवले ते पुण्य आहे . 

 

सोडुनी बाहुपाश सारे ,

जीव मी सोडला आहे.

व्यर्थ सांडु नकात अश्रू ,

संसार मीच मोडला आहे.

 

कोणासाठी मी एवढाही जगलो,

हे मलाही कोडेच आहे ,

जीव द्यावा ज्यांच्या ही साठी ,

निस्वार्थी जगी थोडेच आहे .

 

                                                                                      कवी : प्रसाद वाचकवडे .

 

प्रेम दंड.....

प्रेम दंड

 

चाललो गर्दीत तरीही,

मी अजुनी ऐकलाच आहे .

जाहले अगणित स्पर्श,

मी तरी पारखाच आहे .

 

थांबलो या आडवाटी,

ओढ अंतरी मलाच आहे,

चाहतो जरी नित्य तुजला ,

तु तशी बलाच आहे .

 

शोधील्या मी खुप साऱ्या,

गंध तो तुलाच आहे .

जाणुनी अजाण होणे ,

ही तुझी कलाच आहे .

 

का न यावे ओठी मनीचे,

ही तशी खलाच आहे ,

प्राक्तनाने राहीलेच दुर,

हा प्रेम दंड मलाच आहे .

 

                               कवि-: प्रसाद वाचकवडे

 

मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा.........

मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा........


मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा जाहलो नाही ,

हरवलो तुझ्यात माझा राहीलो नाही .

बैसलो चांदणे शिंपीत रातीचा मी जरी ,

भेट आपली अधोरेखीत होतसे तेव्हा परी ,

मग आठवांचे शब्दकोडे सोडवावे या उरी ,

विसरूनी मग दुनिया सारी भेटुया नदीतीरी ,

चाललो तुजसवे इतका, पुन्हा चाललो नाही ,

मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा जाहलो नाही ,

हरवलो तुझ्यात माझा राहीलो नाही .......

 

मिटुनी घट्ट लोचने , सौंदर्य तुझेच पाहतो ,

मोगऱ्याचा गंध ही तुज समोर फिका वाटतो ,

नसले काजळ जरी, नयन कटाक्ष शोभतो ,

सामावण्या मिठीत तुझीया मीही मग सरसावतो ,

साठविता रूप नयनी साठले नाही ,

मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा जाहलो नाही ,

हरवलो तुझ्यात माझा राहीलो नाही .......

 

वाट तुझीच पाहुनी , अश्रु नव्हते निजले,

तेच झाड अन तोच कट्टा , काही नव्हते थिजले,

दिसा मागुन रात , कित्येक महीने होते सरले ,

बंध आपुल्यातले होते , सये का विरले ,

चाललो इतका पुढे , मागे पाहीले नाही ,

मी पुन्हा त्या चांदण्यांचा जाहलो नाही ,

हरवलो तुझ्यात माझा राहीलो नाही .......

                                                         कवि-: प्रसाद वाचकवडे .

 

रात्रीचा राजा…..

रात्रीचा राजा…..

 

उठल्यावरती आजुबाजु ,

माझ्या कोणी नाही,

आई बाबा कामाला ,

आजी माझ्या सवे राही .

 

किर्रर्र शांतता असे,

घरी उजेड ही असताना ,

भिम काली या दोस्त माझे ,

घरी घरचे नसताना.

 

त्यांचा सवे शेअर करतो ,

गुपीते मी माझी ,

दुखले खुपले सांगतो त्यांस,

ते नसतात खुप बिझी .

 

दिस जातो सरत सरत,

वाट पाहतो रात्रीची,

घालवाया मन कल्लोळ,

आई बाबांच्या मिठीची.

 

आल्यावर घरी दोघे ,

जरी दमलेले असतील,

हात लांब करून ,

मला कवेमध्ये घेतील.

 

सांगताच मग गोष्टी ,

दिनभराच्या आईला ,

समरस एवढी होई ती ,

भान न राही त्या बाईला.

 

झोपताना मिठीत दोघांच्या,

मग स्वतःला अडकवतो ,

सकाळचा पोरका मी,

रात्रीचा मात्र राजा होतो .

 

                                                               कवि:- प्रसाद वाचकवडे .

 

To my beloved son and daughter we are sorry as we couldn't give you,your valuable reqd time.